Świdnik, maj 2016

Przez sześć majowych dni, w zaprzyjaźnionym Gospodarstwie Agroturystycznym „Podkówka” w Świdniku, w którym zdrowienie wpisane jest w niezwykłą aurę tego miejsca, 10-osobowa grupa osób z diagnozą i ich bliskich poznawała i praktykowała sposoby radzenia sobie ze stresem choroby i poprawy samopoczucia. Warsztaty Terapii Simontonowskiej, treningi relaksacyjne z wizualizacjami leczniczymi, ćwiczenia uważności, sesje świadomego oddechu, zajęcia rękodzieła artystcznego, gimnastyka rehabilitacyjna, spacery, jazda konna i śmiechoterapia szczelnie wypełniały czas każdego dnia.

Swoje refleksje, opinie, wnioski Uczestnicy sesji zawarli w ankiecie ewaluacyjnej – fragmenty wypowiedzi zamieszczamy poniżej:

1.” Podobały mi się zajęcia , nie tylko ze względu na fajną , ciepłą atmosferę ( a uczestniczyłem już w niejednych), ale i z uwagi na program oraz sposób prowadzenia. Bardzo dobre były treningi relaksacyjne, chociaż miałem duże trudności z wizualizacją( ale to mam od zawsze). Po powrocie z sesji wdrożyłem na co dzięń technikę świadomego oddechu.

2. Poprawiły się relacje z najbliższą mi osobą.

3. Wdrożyliśmy codzienne, poranne marsze z kijkami ( 3-5km – w zależności od natężenia mojego stałego bólu).

4. Najbardziej się cieszę z tego, że moja żona zyskała bardziej optymistyczne podejście do własnej choroby i życia./…/

Krzysztof D. (osoba wspierająca)

Kilka zdań o sesji:

„Ćwiczenia były dobrane bardzo trafnie. W mojej ocenie każde z nich:

pokazywało nam prawdę o nas samych,
uświadamiało popełniane przez nas błędy,
pokazywało nasze mocne strony,
nakłaniało do refleksji o czym należy sobie przypomnieć , bądź co należy w naszym życiu zmienić.

Treningi relaksacyjne – coś wspaniałego. Coraz bardziej potrafię się zrelaksować, uwolnić od napięcia, zmęczenia. To wszystko dzięki prowadzącej.

Moje emocje:

radość – jestem w fajnym miejscu, w towarzystwie sympatycznych osób, to co się dzieje trafia do mnie i czerpię z tego całymi garściami,
serdeczność – ci ludzie wokół są tacy mili,
duma – wlazłam na konia …. i fajnie, że to zrobiłam, bo na jego grzbiecie jest tak cudownie,
rozluźnienie, a chwilami rozanielenie – ach, ta cudowna relaksacja…
wewnętrzna harmonia.

Jakie korzyści dla siebie wyniosłam z sesji?

Przede wszystkim ugruntowałam wiedzę z zakresu niezdrowych przekonań. Wiem, jak je „przepracowywać”, aby nie fundować sobie niepotrzebnego stresu. Mam nadzieję, że długo będę o tym pamiętać, a jeżeli zapomnę, … to będzie kolejna sesja.
Wiem, jak jest mi dobrze po treningu relaksacyjnym (popłynęły nawet łezki). Umiem oddychać tak, aby mój organizm czerpał z tego jak najwięcej.
W trakcie sesji dowiedziałam się, że potrafię być fajną kumpelką również dla siebie, tylko częściej powinnam mówić: „Take it easy”.

Jako podsumowanie zdefiniuję dwa poniższe pojęcia:

Powrót z sesji– siedzę za kierownicą swojego samochodu. Zmierzam w kierunku domu. Jestem ja, mój samochód i bezpieczna droga. Z radia leci cichutka muzyka. Za oknem samochodu widzę piękną przyrodę. Jestem inna niż zawsze. Czuję się taka lekka. Nie zaprzątam sobie głowy tym, czy w domu jest pieczywo, czy powinnam po drodze zrobić zakupy, czy w czasie mojej nieobecności kwiatki były podlewane, itd. Na odcinku, gdzie jest ograniczenie szybkości, wyprzedza mnie inny samochód. W myślach mówię: „Jedź D., ja też bezpiecznie dojadę do celu”.
Moje biuro– to samo pomieszczenie, to samo wyposażenie, ale jedna ze ścian jest odrobinę inna. Wisi na niej kartka ze słowami M. Twaina (przywieziona z sesji):

„Przeżyłem w swoim życiu mnóstwo strasznych rzeczy.

Na szczęście większość z nich nigdy się nie wydarzyła”./…/

Anna Rutkowska (osoba z diagnozą)

/…/Najwięcej wyniosłem z treningów relaksacyjnych oraz rozmów z Inką i uczestnikami. Podczas sesji:

– uświadomiłem sobie, że nie jest ze mną tak źle, jak myślałem ,

– uświadomiłem sobie, że bez wzroku też można żyć,

– ważne było dla mnie to, że uczestnicy sesji odnosili się do mnie z pełnym zrozumieniem.

Po powrocie z sesji inaczej spojrzałem na moją pracę zawodową, podchodzę do niej bardziej na luzie i z większym dystansem. Chętnie przyjadę ponownie./…/

Jerzy D. (osoba wspierająca)

/…/Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że w tym moim całym nieszczęściu z diagnozą onkologiczną miałam jednak wiele szczęścia i że ono mnie nie opuści. Dzięki temu oraz wszystkim zajęciom na sesji do tej pory mam w sobie wiele energii i optymizmu. Podczas całej sesji czułam się bardzo dobrze i na ciele, i na duszy. Cieszyło mnie przebywanie wśród ludzi, z którymi mogłam podzielić się swoimi przeżyciami po diagnozie. Do tej pory mogłam o tym rozmawiać tylko z najbliższymi, a to jest trudne i dlatego nie robiłam tego zbyt często.

Z tego powodu tak ważne są dla mnie spotkania z Inką w Kamiennej Górze. Na sesji czułam, że to, co mówię, naprawdę dociera do innych, że Oni mnie rozumieją. Tak samo było w drugą stronę, doskonale potrafiłam się wczuć w sytuację innych. Podczas sesji byłam zadowolona, radosna, czułam się bezpiecznie./…/

Maria D. (osoba z diagnozą)

„Po powrocie z warsztatów więcej czasu poświęcam na wypoczynek ( i relaks ) bez wyrzutów sumienia, że marnuję czas.
Bardzo dobrze czułam się podczas relaksacji – prawie zawsze „odpływałam” i „budziłam się” w dobrym nastroju.
Będę polecać znajomym z diagnozą onkologicznym udział w takich warsztatach, bo mają szansę zdać sobie sprawę, że nie są sami na świecie z takim problemem, nabiorą dystansu i zmienią nastawienie do choroby na bardziej optymistyczne – a to przecież sprzyja zdrowieniu.
Dlatego też uważam, że takie warsztaty należy organizować kilka razy w roku nagłaśniając temat, a naszą sesję ( w tej grupie) trzeba koniecznie powtórzyć najdalej za 2-3 m-ce w wymiarze 3-4 dniowym.”

Krystyna Domisiewicz (osoba z diagnozą)

Dzięki uczestnictwu w sesji zrozumiałam, że:

1.”Jestem jedna jedyna w swoim rodzaju.

2.W dużej mierze ode mnie zależy komfort mojego życia.

3.Winna jestem swojemu organizmowi więcej uwagi – zrozumiałam, że nic w nim nie jest moim wrogiem, całość to wielki fenomen.

4.Istotne jest Tu i Teraz.

5.Jeżeli nie mam na coś wpływu, to odpuszczam, nie tracę na to energii.

Teraz słucham swojego organizmu, wiem, jakie korzyści płyną z głośnego śmiechu. Wiem, że nadmiar stresu mnie niszczy.

Wykreślam słowo „muszę”- ja nic nie muszę (oprócz tego, co nieuchronne).

Zaczynam w domu ćwiczyć świadome oddychanie, zmieniam zasady żywieniowe, sprawiam sobie i innym więcej przyjemności, dbam o długość snu i harmonię między duszą i ciałem.”

Krystyna Lebda (osoba z diagnozą)

Podobne